Geluksmomentje

Zojuist kreeg ik een sms'je van een semi-vriend:
"zit hier gewoon in mijn eentje in de trein te lachen toen ik net even moest denken aan jou daar op dat podium in de Graanbeurs. Zo komisch! Wat een avond. x"

Vervolgens belde hij me op, omdat hij zich waarschijnlijk geneerde voor het hardop lachen. Hij had écht de slappe lach. Het was heerlijk om te horen. Ik hou ervan als mensen om me moeten lachen, helemaal als het twee dagen na de aanleiding is. Zulke momenten koester ik.

Wilde ik even kwijt.

Alles is vergankelijk

1. Heb mijn blog al een tijd verwaarloosd. Had me voorgenomen om elke dag te schrijven, als een soort van remedie tegen alle drukte om me heen. Vooral om het feit dat mijn ouders hebben besloten om uit elkaar te gaan, als vrienden. Nu nog, na 25 jaar huwelijk. Hartverscheurend.
   
   Toch ben ik nog voor 70% gelukkig. Al is er wel iets van binnen geknapt. Ik huil véél sneller en daar hou ik helemaal niet van. Ik vind het juist mooi om heel sporadisch een traantje weg te pinken; zo'n 1 keer per jaar. Dan weten mensen dat je het ook echt meent, snap je. Daardoor wordt het speciaal. Bij mij is het dagelijkse kost nu, dat verveelt.
   
   Leonard is ook uit het plaatje. De lulhannes heeft een vriendinnetje. Dat vind ik nou zó jammer, dat niks zo kan blijven zoals het is. Er is nooit iets wat blijft.