Ben boos

Vandaag ben ik boos. Boos op alles en vooral iedereen. Ik ben boos op alle mensen uit mijn omgeving. Ik erger me aan iedereen. Maar erger nog, ze ergeren zich ook aan mij. Niemand kent mij werkelijk. Ze kennen alleen de oppervlakkige eigenschappen. Nooit geweten dat me dat zou storen; dat mensen me niet goed kennen. Maar het raakt me. Mensen die denken dat ik absoluut nooit last heb van schuldgevoelens, mensen die denken dat ik niet creatief ben, dat ik de Nobelprijs nooit zou kunnen winnen en dat ik geen ambities heb. Allemaal fout. Ik vind mezelf wel creatief en ik kamp al jaren met een schuldgevoel. Geen zin om uit te leggen waarom.

Verder ben ik aan het wachten tot papa en mama herenigen. Mama woont nu ruim een maand op zichzelf, maar ik besef het nog steeds niet. Ik mis haar niet in huis, ik vind het alleen storend dat ik nu naar háár toe moet om samen filmpjes te kijken. Dat vind ik stom. Verder vind ik het stom dat papa altijd zo moppert. Vandaag gingen we een fiets kopen, in de aanbieding, maar daar heeft papa eigenlijk helemaal niet het geduld voor. In het openbaar heeft hij staan vloeken en tieren, omdat die doos zo’n enorm gevaarte was voor in de auto. Uiteindelijk hebben we de doos daar achtergelaten en heeft papa als een dwaas in de wind letterlijk staan stoeien met het karton. Het woei zeer hard en hij kreeg maar niet in de gaten hoe hij enigszins gestroomlijnd zijn doel kon bereiken. Uiteindelijk kreeg hij door dat hij gigantisch voor paal stond en kreeg ‘ie een enorme glimlach op zijn gezicht. Ik ook, maar dat gunde ik hem niet. Ik draaide me snel om. In de auto bood hij zijn excuses aan. Ik zei dat ik zijn gemopper wel gewend ben, en mama ook. Toen was hij weer nukkig.

Papa had gisteravond ook al ruzie met zijn paraplu door de hevige rukwind. Binnen tien seconden was zijn hele pluutje omgebogen. Heeft hij dat ding van kwaadheid tussen een muur en een lantaarnpaal geramd. Hing die kapotte paraplu vanmiddag weer aan de voordeur met een brief erbij: voor meneer van Berk, samen met een belastingbrief. Hilarisch vond ik het. Maar misschien ook een beetje eng. Al dacht papa een persoon te hebben gezien in het duister, maar niet gezien wie.